El malparit

España acaba de alumbrar un añito con escandalosas y aterradoras malformaciones congénitas, incluida una excrecencia con aspecto de secular déjà vu -y Dios me salve si no apesta a reacción catalana por nueva infección de microorganismos mesetarios ultraderechistas-, producto a saber de qué cohabitaciones infernales con el FMI, el BM, el BCE, las Agencias de Calificación de Riesgos -aquellas, ¿recuerdan?, con un sistema de evaluación a base de aes, bes, ces y des mayúsculas como minúsculas, que ríanse del necesita mejorar, el progresa adecuadamente o el no le progresa nadiña el cativo de los parvulitos de antaño-, con el IV Reich de Alemania, férrea nación con más de un tropiezo histórico de brutal envergadura sobre sus hombros, con el Vaticano de Francisco, el de las milonguitas, o con todos ellos al tiempo encarnados de La Bestia, es decir, la Banda de Rajoy; a Bárcenas, el que le llevaba las cuentas, lo he perdido de vista.

La criatura es un engendro tal, que no parece querer ir a sobrevivir como esperan quienes creen en calendarios y en Dios, razón por la que se le denegará el bautizo con la intención de que, de perecer antes de haberse logrado la criatura, recale en el Limbo en lugar de en la Gloria, que se le reservaría en ultimísima instancia, de lograr emular a otros engendros que parió España, un Torquemada, un Vallejo-Nájera, un Carrero Blanco, o cualquier otro al menos a la altura de Escrivá de Balaguer, rarito y barbastrino, que viene a ser oscense con cilicio y aspiración a título nobiliario, y por que no se diga que me lo callo por gallega, un Francisco Franco, ferrolano de lo peorcito que parió en Galicia la ruda patria y miren que parió tremendos enanos por el N.O. España, Millán-Astray sin ir más lejos. Pero, en fin, para qué enredarnos con la madre, si lo que es parir parió por los cuatro puntos cardinales cuanto le plugo o tantas veces como se la dejó suelta.

Ahora, nada menos que un añito, el 2014, no abortado, por cierto, ante alguna vacilación respecto a si la ley Gallardón andaba ya vigente o pendiente de elevación a los altares su hacedor, el Padre Gallardón, o porque, sin más, no se le ocurrió a nadie antes de romper aguas la recién parida. Como fuere, el malparit anda entre nosotros y extraña lo bien recibido que está siendo por la ciudadanía de una como de otra autonomía, además de por España, que existe y no, como salta a la vista. No solo lo acogieron sin recelo, sino que se atrevieron a juguetear con él como si en lugar de un engendro asqueroso fuera uno más a sumar a los mejores de un pasado que no queda tan atrás. No hace una semana que vino al mundo y ya llevo escuchados varios toques de atención al querer evitar, a costa incluso de perder amistades, lo del tradicional Feliz Año Nuevo, mi amor: _¡Pero si este es el año en que toca salir de la crisis, estúpida… Lo que pasa es que eres medio de izquierdas (expresión de derechas por evitar palabras soeces) y los de izquierdas siempre queréis  aguarnos la fiesta!_  Será, pero a mí no me la dan. Sé qué les ocurre a todos estos, prefieren esconder la cabeza fingiendo no reconocer al macho cabrío, y solo porque no suma seis, por no enfrentársele y decirle a la cara: ¡Te hemos reconocido, cabrón!

¡Cuántos nacieron y siguen naciendo de mala manera o a la buena de Dios! Si en casa había hambre, pasaban hambre; si sus padres delinquían, se bachilleraban -perdón, es el puto DLE- en cualquier cobertizo o patio trasero en las materias menos adecuadas; si maltratadora la casta, violenta la criatura por emular al padre, en este caso, a la madre, España, distopía enreciada por los mil varones que la curtieron y envilecieron a partes iguales; si analfabetos de los de firmar con impresión dígito-pulgar, de escuela, lo justito la prole; si beatos, de Cristo Rey el retoño, si amorales y autoritarios, salvo el tópico del efecto boomerang siempre más aparente que real, fascistilla sinvergüenza la progenie, al menos de índole o inclinación, o sinvergüenza por todo lo alto, así estos de la Banda de Trileros Rajoy & Bárcenas, el mudito mala baba y el alguacil alguacilado con su ejército de títeres de Cachiporra.

De entre los más expertos en manuales escolares, yo misma, veo este 2014 en cuantos vayan a manejar nuestros nietos, y que llegarán a odiarlo como odiábamos nosotros docenas de fechas preñadas de hechos históricos significativos, de antecedentes que los explicaban, de descripciones detalladas de sus mil batallitas, de los cambios sobrevenidos enumerados de mayor a menor y rebozado todo ello con las enseñanzas morales inherentes a las valoraciones que se les escapaban a los autores al tratar cualquier movida, siempre las razones del hecho diferencial español, Spain is different y tal y tal. En fin… ¡un coñazo a la hora de preparar los exámenes!

¿Y qué hacer? Pues debe de haber unas tres soluciones: negarnos a vivir el 2014, exigiendo la repetición del trece para realizar varios cambios de enjundia, fingir un suicidio en masa, hedor incluido -piensen, por ejemplo, en una huelga de basura gestionada en inglés por la Botella- para así lograr despertar a los dioses y obligarlos a currarse este desaguisado -a Bruselas ya no le fiamos socorro- o emigrar en masa y que el PP gestione una población de no más de diez millones de maulas, el total de sus votantes, y que se coman todo el marrón junto con banqueros, empresarios,  jueces, borbones y obispos. Ustedes pensarán que bromeo, pero son quienes se creen capaces de sobrevivir al 2014 los que se gastan una broma de órdago que jamás remontarán. ¿Soportar más burlas y más risitas, más miseria de todo tipo, más jódanse, más legislación contra natura, mientras la prensa a lo suyo va desgranando que, ¡por fin!, hemos remontado no sé qué -que qué más dará, si es mentira lo que sea- mientras la Banda retoma la canción de unas elecciones españolas en puertas? ¡Ah, no, servidora no! Servidora se niega con todo su cerebro, su corazón y su voluntad y dice que no le da la gana. Así que, o algo se mueve como debe moverse, o al menos yo me voy a vivir dentro de los libros para siempre, y el que avisa no es traidor.

Porque si creen, pobres infelices, que la solución les llegará de los teóricos o de los intelectuales que nos arengan cada día desde su tribuna, apañados están. Como decía una despectiva y exacta Hannah Arendt, recién resucitada por el cine, en una entrevista realizada por un jovencísimo Günter Gauss (ojo, Gauss, escritor, periodista y político, no Grass) y emitida por la televisión alemana occidental a finales de 1964, a risa abierta y con toda su capacidad para la burla al evocar la sociedad alemana de los años treinta, muchos de cuyos intelectuales, amigos con frecuencia, corrían a uniformarse, ¡quién lo diría, querer uniformase un intelectual!: «Pertenece a la esencia del intelectual hacerse ideas sobre todo». Y también: «Lo malo fue que llegaron a creérselo realmente, por muy poco tiempo alguno de ellos, pero se hicieron ideas sobre Hitler, creyeron en cosas terriblemente interesantes y fantásticas… flotaban muy por encima del nivel ordinario de la gente». Y añadía: «Yo lo encontraba grotesco, y hoy diría que cayeron en la trampa de sus propias ideas». «El problema no fue lo que hicieron nuestros enemigos, sino lo que hicieron nuestros amigos. Fue como si en torno de nosotros se abriera un espacio vacío. La uniformización se convertía en regla entre los intelectuales, no así en los demás ambientes… ¡Y eso nunca lo he olvidado!». Adoré desde el primer momento la lucidez, la dignidad, la coherencia y la ética de Arendt, a la que no lograron hacerla sentirse inferior los nazis, cualidades no exclusivas sino compartidas por otros judíos, como la familia de Georges Steiner, la clarividencia con la que su sensibilidad les permitió anticiparse al ascenso definitivo de los fascistas y al encanallamiento de buena parte de la población alemana, mucho antes aun de que llegara a culminar la atrocidad. «En 1933, ya no era posible la indiferencia -el 27 de febrero de ese mismo año se produjo el incendio del Reichstag, las detenciones ilegales, la custodia preventiva-, ni siquiera lo había sido antes. Lo que ocurrió en esa época fue monstruoso, solo ensombrecido por lo que vino después… Y yo no estaba dispuesta a ir de ciudad en ciudad como una ciudadana de segunda clase»

Tal pareciera que se me acaba de volar la cabeza y que esté insinuando que pisaremos este año los viejos caminos y a pesar de que nos hemos jurado mil y mil veces que jamás. Pero no, ignoro cuál será el camino a recorrer y con todo me desmarco de cualquiera de los que elegirían gentes tan parecidas a aquellas en actitud, conducta, ambición y mediocridad… Y conste, en la riqueza como en la pobreza, o de otra manera, así volviera esta nación a ser la de los ochenta o noventa en poder económico y en alegrías y celebraciones sociales. No me gusta ninguno de sus gobernantes, ni los de entonces ni los de ahora, tampoco los más de sus ciudadanos son de mi agrado. Al fin y al cabo, fue enseñanza y educación recibida la de o te vas de este país, querida hija mía, o afrontas las consecuencias. Afronté las consecuencias y logré vivir en este como en otro cualquiera de los más civilizados y en todo ámbito. ¡Carísimo, sí, y para esa hipoteca no hay dación en pago! Pero logré hacerlo como una inglesa, una sueca, una alemana o una francesa de los mejores tiempos, que a ver qué alumno, compañero, amigo, vecino o conocido dejaría de decir de mí que soy lo más extraño que se haya echado a la cara. Pues ahí está: rara, extraña, extranjera en casa, pero esta no es mi casa, vivo de alquiler. Así que… ¡va a venir a decirme ahora un gobierno, encima del PP, o una parte de la ciudadanía, parte inmensa por cierto y que sigue siendo casi cuspidiña –una escupinyà, en coloquial valenciano- a la que fui conociendo desde que vine al mundo, cómo debiera hacerlo! Insisto, de permitir todos ustedes que el 2014 crezca a su aire y con salud, a pesar de malparit, me apeo y me voy a vivir en los libros. ¡Tampoco sería la primera vez!

41 comentarios en “El malparit

  1. Intuyo que eres Hanna, Fisterrana, pequeña Flor y alguna más de las que me gusta leer.
    Despídeme de aquellos que aportáis ideas (autores de comentarios que me dolería perder (ya sea por ausencias propias o por decisión de los Torquemadas):
    “E.C.”, “Lambda”, “Nely García”, Utielyague”, “Don Frenando” “Mahatma” “txarlibraun52”, “Rafaelm”, “Hanna” o incluso “Quemiro”.
    De Witness y Trigolimpio, no.

    Os dejo, por lo que intentaba explicar desde la dirección de un amigo:

    El siguiente escrito, lo ha intentado colgar un amigo (Quemiro) varias veces y ninguna ha salido. Parece ser que la palabra “Quemiro” (o su dirección de e-mail) están mal vistas por estos lares.
    .
    Quemiro lo sospechó cuando vio que Parma saludaba al “Witnessless” con la frase empleada por Quemiro (y que a él le censuraban):
    “Que sí, Marhuenda, que sí. Que para ti la perra gorda”

    No sé si os volveré a leer, porque seguiré a Iñaki a través de http://blogs.cadenaser.com/la-voz-de-inaki/.

    Espero que Iñaki se asome alguna vez por su blog y vea las tropelías de su Censuracentórix.

    Perdona que no me identifique y ponga una dirección de correo falsa, pero no quiero pasar a la historia (ni a la histeria)
    Adiós

    Me gusta

    1. E ti, ¿qué fas no meu dissidens, Quemiro? ¿Con qué contos me ves, que non che entendo ren? E non é que eu esperara a Quevedo, non, pero tampouco a Quemiro, aínda que non está mal, non… Benvido sexas logo, non coides que esquecín unha nana que deixaches no blog do sacristán seica pra min… ¿E cómo dicía, rapaz?… Ai, sí, coido que xa me recordo, bótalle unha olladiña a ver entón si escribíchela ti ou non:

      A la nana, nana,
      del pez en tierra
      soñando el agua.

      Duerme, pequeña flor,
      que la mañana
      te dará un sol
      si dormida te halla.

      A la nana, nana…
      (Abrazos de sueño
      en la cama).

      Si te duermes pronto,
      luego, mañana,
      te meceré con vaivén de agua.

      A la nana, nana…
      ¡Duerme, pequeña flor!
      … ¡Hasta mañana!

      Pero non tornes a escoitar ó sacristán, non sexas papoio, home: ises sempre falan do mesmo, falan do seu, endexamáis do teu o do meu, ou sexa, do noso, que é do que hai que falar sempre. Mándoche un bico de loita, e cos cregos, xa sabes: ¡Arrenégoche, demo! e a fuxir deles, tirar pra diante sempre, coma manda Deus, noso Señor:-)

      Me gusta

  2. Querida galleguiña:
    .
    É difícil saber a quen escribo. Tes nomes e nomes como unha princesa (que non nego que o sexas). Ultimamente, véxoche LIVIANA… Livia-Ana… Livia… Hanna. Xa dígoche que é difícil saber a quen escribo.
    .
    ¿Que fago en dissidens?
    .
    Está claro, xa o dixen: A pesar do pouco Que-vedo, o moito Que-miro. Pois iso, eu miro e miro e cando chego a un sitio onde atopo algo que me gusta ler, aí que me pouso. Logo, collo ás miñas nenas (as dos ollos) e emprendo o voo a outros sitios.
    .
    Aínda que, Quevedo e eu, somos bos amigos, non creo que me acompañe a visitarche. Pero si que me dá recordos para ti.
    .
    A nana é miña. Bo, eu soñeina, eu escribina, e a nena para quen a fixen xa ten unha filla á que lla canta. Pero si, é miña. E, agora, un pouquiño túa, si gústache. (Xa sabes, as cousas son de quen sabe aprecialas).
    .
    Sobre o outro asunto (o blog), xa me cansei do Censuracentórix. E creo que mellor que así sexa. Non creo que volva colgar ningún comentario, pois o meu e-mail, ou Quemiro, están proscritos, e renunciar a identificar os meus escritos cun Quemiro, como pé de firma, non me apetece. Asomareime polo blog, pero só para lervos aos que se vos pode ler.
    .
    Si acertei ao verche LIVI-ANA, e realmente tes os ollos verdes, este poemilla (tamén é meu) vénche pintiparado:
    .
    Anda la primavera
    soñando verdes.
    .
    No le des tu mirada.
    Vente.
    .
    No se lo digas nunca.
    Ven.
    No se lo cuentes.
    .
    Qué envidiaría tus ojos.
    Ven.
    No la despiertes.
    .
    Ven
    Vámonos ya. Vámonos.
    Vente.
    .
    … Anda la primavera
    soñando verte.

    Me gusta

    1. Quemiro: ¿liviana eu? ¿E ti que dis, home? Deixóunos escrito Cervantes Saavedra, que nasceu castelán, aínda có seu orixe sexa galego -¿e ti sabíalo?: pois escoita ise ‘Saavedra’, ou olla o humor do Libro Grande-: «Non hai carga máis pesada cunha muller leviana». Asina que véxote coma aneboado, ¿entendes?, porque eu endexamáis fun carga pesada pra ninguén, carallo de home. E cala, cala a boca, ¿ou logo ti non ves que póñesme en evidencia, que eu non sou moza xa? O que sí é verdade é que inda ando a rir co teu comentario… Non de ti, non, dos milagros que déixanche facer os deuses virtuals. Por exemplo: ¿poderías dicirme cal é a razón pola que publicouse sen siquera aprobalo eu? ¡Cousas de non crer, Quemiro! E tampouco penso dicirche cómo me chaman, ¿ou coidas que falamos nun curruncho a ningures onde ninguén escoita? Fillo da túa nai e do teu pai, pra escomenzar… ¡non quero pensar nos ollos que vixilan os teus versos! E vai roubalos calqueira deses poetas morlans de postín da capital que remedan ata as églogas de Garcilaso se cadra… E cádralles sempre, ou case.

      E falando de versos, as cousas coma son, ¿dixéronche xa que semellan unha mesturanza das letriñas e cancions dos nosos clásicos máis as dos Lorcas que despóis arrechegáronse a eles, máis unha man que non atópoa agora mesmiño pero que escóitase moi familiar, moito? ¿A túa man? ¡Non podo crelo, que sexas un poeta abarloado coas nosas mellores embarcacións! Graciñas polos versos, pero vaite deiquí, falangueiro, que xa non andas en edade de medrar, ou dígolle a túa nai coma perde-lo tempo a xogar nas rúas das pesoas maiores, Quemiro, nin que foras lelo, Virxe da Barca…

      Me gusta

  3. Querida galeguiña:
    .
    Como diría Jack El Destripador: Vayamos por partes.
    .
    Los dioses virtuales me tienen cariño (menos en los dominios del Witless). De modo que ni me extrañan (ni me estriñen) sus favores. Es más, los dioses de la IP tienen predilección por los que escribimos versos y, de vez en cuando, hacemos poesía.
    .
    Sobre el otro asunto, columbro que no eres mozuela. Ya sabes:
    .
    El tiempo
    es un perro que nos muerde
    oculto en sus ladridos.
    .
    Me siento rejuvenecer cuando te diriges a mí como “rapaz”. Desgraciadamente ya no lo soy, pero fuílo. Tiempo ha. Esas cosas que pasan, Lo que algunos estudian en los libros de Historia, yo lo he leído en los periódicos, pero todavía me acuerdo.
    .
    Por lo del nombre, no te preocupes. Yo seguiré escribiendo a Hanna, aunque las cartas se las mande al buzón de Luisa.
    .
    ¿Qué alguien puede robarme los versos? Mejor. Será la única forma de ganar dinero con ellos. Están registrados en la SGAE (Tontunas mías, de cuando me miraba el ombligo).
    .
    Mejor no te chives a mi madre. Te saldría muy caro. Conferencia a larga distancia. Mi madre, hace ya varios años que murió, de mayor, que no de vieja (que nunca lo fue).
    .
    A ella le debo mi amor a Cervantes, Quevedo, Lorca, León Felipe, Neruda y todos los demás (que no es momento de editar la guía del Parnaso).
    .
    Mi afán de escribir me viene de antiguo. Mi madre era una magnífica rapsoda. Hasta poco antes de morir, daba recitales de poesía en institutos y en la universidad. Así que, como decimos en Castilla: De casta le viene al galgo.
    .
    Sólo me queda presentártela, aunque sea in memoriam (esto fue un homenaje en su último cumpleaños):

    A MI MADRE CONTADORA DE CUENTOS Y AMIGA DE SUS POETAS
    .
    Creo que para todo el mundo, una de las cosas más difíciles es hablar de quien queremos.
    .
    .
    Al menos, para mí lo es.
    .
    Siempre me queda la sensación de que no le hago totalmente justicia. Y por eso, siempre que puedo, eludo levantarme a los brindis.
    .
    Pero en esta ocasión las cosas son diferentes.
    .
    Encarna, mi madre, es diferente.
    .
    Y la situación es también diferente.
    .
    Voy a hablar de quien quiero a otras personas que también la conocen y quieren. Y eso es algo más fácil. .
    .
    Siempre estará la memoria colectiva para hacerla justicia en lo que yo me deje en el tintero.
    .
    Pero que sea más fácil, no significa que sea fácil, así a secas.
    .
    Varias veces que he acometido este empeño, lo he dejado inmediatamente porque, al leerlo, después, el resumen podría ser el siguiente:
    .
    “Mi mamá me ama y yo amo a mi mamá”.
    .
    Y, aún ahora, éste bien podría ser el resumen.
    .
    Pero es fácil querer a Encarna. Ella nos quiere a todos.
    .
    Desde que yo la recuerdo, es decir, desde siempre, la recuerdo rodeada de niños.
    .
    Rodeada de niños y haciéndonos teatro, o contándonos poesías y cuentos.
    .
    Mi casa era la “cuarta pared” donde todos los niños éramos Peter Pan o Wendy. Era el País de Nunca Jamás donde todo es posible, donde los niños aprendimos a soñar que todo es posible.
    .
    Quienes la conocéis, bien sabéis que es una gran narradora. Siempre lo ha sido.
    .
    Cuando éramos niños, nos encantaban sus cuentos. Sobre todo los de la noche.
    .
    Recuerdo sus cuentos en las noches frías de invierno. Nos metíamos en su cama y esperábamos cualquier cuento. No importaba cómo empezara; nosotros sabíamos que Blancanieves tenía muchos finales. Cada noche, uno diferente.
    .
    Porque cuando nosotros éramos niños, ser madre era bastante más duro que ahora. No había lavadora, ni olla a presión, ni casi nada. Bueno si, había niños y mucho trabajo. De modo que, cuando llegaba la noche y mi madre se metía en la cama con nosotros para contarnos cuentos, el cansancio hacía que los cuentos nos acunaran a todos, ella incluida.
    .
    Así que Garbancito empezaba como todos los Garbancitos del mundo. Pero, a mitad del cuento, la historia se detenía y tras un ¡sigue, mamá!, mi madre volvía –a medias- del mundo de los sueños y esta vez, Garbancito invitaba a los personajes de otros cuentos y se mezclaba con el Sastrecillo Valiente y el Gato con Botas y…
    .
    Y el cuento continuaba para que nosotros pudiéramos soñar de nuevo, como cada noche.
    Ahora, su público ha crecido, en número y años; porque el tiempo es un perro que nos muerde oculto en sus ladridos. Pero ella sigue como antaño.
    .
    Como antaño. Y creo que como cuando era niña. Porque, si bien los años se han empeñado en explicarle que ya no puede -o, al menos, que no debe- saltar a la comba ni trepar a las escaleras, Encarna, mi madre, sigue teniendo esa rara facultad de seguir emocionándose con la belleza y asombrándose con lo desconocido. Y sigue teniendo la ilusión de aprender todo, como si nunca lo hubiera sabido.
    .
    Pero ella sigue como antaño.
    .
    Como antaño. Contándonos esas historias que hacen que, en su compañía, este lugar sea la “cuarta pared” donde todos los niños de entonces seamos Peter Pan o Wendy. Ese País de Nunca Jamás donde todo es posible. Donde los hombres y mujeres de ahora aprendemos a soñar que todo es posible.
    .
    Lo dicho:
    .
    “Mi mamá me ama, y yo amo a mi mamá”.
    .
    .
    Salud

    Me gusta

    1. Ti, ¿queres volverme tola, non sí, Quevedo? Pois abofé que non vas poder por moita garatuxa e baralla que che gastes comigo… Escoita, paxariño voador, eu ben sei que déboche unha… ou máis ben unhas catro, e dareichas, pero a cousa é que neste momento non podo, teño na casa o crego e máis o sacristán: mandounos o señor obispo a cobrar as gabelas do ano pasado e inda dos que quedan por vir, xa os coñeces. Pero unha cousiña queda acrarexada entre nos: eu fáloche en galego e ti respóndesme en castelán, xusto coma si foras o señorito de dissidens, ¿queres? Dígocho, porque anda a xurdir un dissidens paralelo, non sei se te decataches, boa xente… Pois sí, e a xeito dos olláparos, miróns que chaman (fr. voyeurs, voyeurs, Quemiro).

      Ah, e lévache estas verbiñas deiquí, andaban no lixo doutro señorito de Madrid que tamén fala castelán coma ti, coido que escribíchelas ti, ¿non, falangueiro? Boas noites.

      Qué bonita «alegoría» la suya, a la par que didáctica:

      «A Rajoy se le entregó un vehículo en caída acelerada diciéndole además que los frenos estaban bien, el coche iba frenado por una marcha corta y las ruedas mantenían el adecuado dibujo; con esa presunción se habían hecho previsiones y estrategias de futuro en la entonces oposición.»

      Y como el muy cándido de don Mariano carecía en absoluto de la más mínima cultura automovilística, y ni él ni los de su partido pepón entendían ni papa de mecánica y no habían conducido ni tan siquiera un modesto biscúter autonómico, los siempre avispados sociatas fueron y les vendieron la moto. De ahí la tremenda y decepcionante sorpresa posterior:

      «La realidad, como enseguida se constató, era muy diferente: ni los frenos funcionaban, ni la marcha colocada era corta sino larga y los neumáticos apenas tenían relieve.»

      ¡Vaya por Dios! Los tangaron por mayoría absoluta.

      Amigo Witness:
      si en lugar de confiar tanto
      en los Talleres Mariano
      levantaras tú el capó,
      comprobarías por ti mismo,
      que algún operario listo,
      te está trabando los frenos.

      Me gusta

      1. ¡Que va! ¡Que va!
        .
        Señor Juez, yo no he sido.
        .
        Y los versos (?)…
        .
        Para tal ocasión, le hubiera pedido a mi amigo Quevedo una letrilla como esta:
        .
        ¡Vaya, por Dios! ¿Ves Marhuenda,
        que el bobo del Marianillo
        (el de los cuatro hilillosshh)
        sólo es madeja sin cuenda?
        .
        ¿Aun no lo ves, Marhuenda?

        Déjate ya de jodiendas
        de cuestas y de frenillos.
        Y menos batiburrillos.
        Que te lo dice mi menda.
        .
        ¿Aun no lo ves, Marhuenda?
        .
        .
        O, si no, un soneto, como éste que ya me prestó Quevedo, para el susodicho, en cierta ocasión:
        .
        Heme de repetir, pues sois morcilla
        que, una vez que se come, siempre aflora,
        unas veces tras días, otras tras horas
        y, siempre, la inteligencia nos mancilla.
        .
        Entiendo que la su color sea amarilla
        de origen, por ser canario, aunque añora
        de azul, cual es su ideología agresora
        pero, amarillo y azul: verde gavilla.
        .
        Asi, que verde, cual bilis podrida
        de tanto odiarnos a todos los “rojos”
        en su inútil durar en vida aburrida.
        .
        No intento yo, ni siquiera como broma,
        expeler mi odio, ni soy quien firma
        llamándose a sí “Witness”, en otro idioma.
        .
        Sobre el otro asunto: “Donde fueres, haz lo que vieres”. Así que, en casa de Luisa, si se come con los dedos, con los dedos que como. ¿Cómo voy a dejarla en feo? Un manchego falando en galego. ¿Onde se viu iso?.
        .
        No. No. No vaya a enfadarse Luisa.

        Me gusta

      2. ¿»Mi mamá me ama, amo a mi mamá», Quemiro? ¡Miña nai! Eiche coma pan de millo, unha broa quente de nasals arrechegadiñas… Mmmmm… Véxote tremoar, de pé, naquel día do derradeiro estremadano da túa nai (¿Estremadano? Carallo, rapaz, pois cumpleañicos ou cumpledaños, que chámalle en castelán outro amigo meu, tamén poeta, Alberto Caffaratto), unha chea de xente na vosa casa, e ti, axeo a uns e outros, veña de declararlle o amor á nai… Xa fai falta sere destemido, tiñas que ser moi, moi netorreiro, e tamén moi rapaciño pra embercellarte neses perigos sociais… Pero gostóume moito, a nai, e moito tamén a tenrura e a lei que lle tiñades todos vós.

        E de Marhuenda non podo entender por qué lle facedes caso como se podera ser nemigo un homiño. ¿Coidas que ise larchán meréceo coma un Góngora que fora? E si sí, pois a deslomalo a verbas ben ditas dunha por todas, ¿non? Unha cousa ó estilo de Quevedo con don Luis. ¿Lémbraste?: «¿Qué captas, noturnal, en tus canciones, Góngora bobo, con crepusculallas, si cuando anhelas más garcivolallas, las reptilizas más y subterpones?:-) … Ou aquelo tan bonito de Foise con Satanás culto e pelado, ¡ollen se Satanás foi desditado!? ¿Atréveste ou non? Iste non che ha de ter nin a mala leite nin a contía que tiña o cordobés, voa moito, moito máis baixo, ¡onde vai parar, Quemiriño!

        Me gusta

  4. ¿Rapaciño? Pues no. Hacía ya mas de un lustro que tenía un jubileo (que decían los judíos)
    .
    ¿Mimado, mimoso? Pues tampoco. Mi madre decía de mí que era un cardo borriquero, poco dado a melindres.
    .
    Pero una nai, es una nai.
    .
    Lo de las nasales pegaditas (”Mi mamá me ama, amo a mi mamá”), es una broma con mi madre, por lo que te dije del cardo borriquero.
    .
    En castellano, en la escuela, a los niños nos enseñaban las consonantes con frases del tipo: Mi papá fuma en pipa. Mi mamá me mima. Así que era una forma de ser tierno sin dejar de ser cardo.
    .
    Sobre nuestro Marhuenda, por supuesto que no merece ni el más mínimo esfuerzo por mi parte. De entrada, hasta que me condenaron al destierro, lo único que le escribía era eso de “Que sí, Marhuenda, que sí. Que para ti la perra gorda”. Y ya, ni eso.
    .
    Boas noites, galeguiña.

    Me gusta

    1. Téñoche un pouquiño abandoado, xa sei, Quemiro… E o que son as cousas, rapaz, porque miña nai -a quen dáballe por falar castelán coma ti- tamén chamábame ‘cardo borriquero’, que ten que ser o mesmo que chaman ‘toba’ os lucenses, ou sexa os de Lujo, coma din os orfos de «gue» alá polas Rías Baixas, xa ti sabes, é cousa da língoa que o mesmo Wilhelm Meyer-Lübke tuvo que velo e contalo si houbo tempo pra facelo.

      Onte -e tamén hoxe, máis que nada por amolar- fixen un comentario na web do sacristán que tanto góstache, xa me dirás por qué. Aguantou un momentiño, chegou Censuracéntorix, ¡e ala!, comentario fora, caeu ou deixárono caer. ¿E por qué, díxenme? Pois non teño resposta que non sexa que, coma non saben ler, coidan que dixen o que non dixen, pásalles a tódolos ganapáns istes do «vaia eu quente e fódase a xente». E ademáis, dende que descobriron a Thomas Piketty, ¡manda ovos!, imos dalle que dalle que si chégalle ou non a Adam Smith, a Marx, ou a Keynes; de feito eiche o que se preguntaban onte na caverna de Platón… Non, no, perdoa, Quemiro, no Mundo, o xornal que minte máis do que fala. E digo eu, ¿qué tan roxo poderá sere un home ó que lle cantan todos istes túzaros, e cantaba tamén no País un homiño que eiche nada máis que ex secretario do Tesouro dos USA -ou máis ou menos-, profesor en Berkeley e un montón de carguiños sempre cos gringos? Sí, home, un que te cara de papoio e que lle din Bradford DeLong o que facialle a louvanza ó tal Piketty. Pola miña parte, que lle dean a Piketty, ¿sabes?, onde estea Marx, vou chamar a outros pra que me explique as cousas polo carallo… ou pels collons que din os cataláns.

      Aburiño, Quemiro, véxote …

      Me gusta

      1. Ssssh… Ollade o que acaesce si, cando vos falan castelán, non lle dades vado a ninguén e seguides a falar a língoa meiga: ¡acollóanse e fuxen! De tódalas maneiras, se calquera persoa que ande a ler a Quemiro interésase polo rapaz, sabede que sigue dándolle a língoa na web do sacristán. Aínda onte, ou antonte -esquecinme- asinaba, nomeándose Aquimedés Siteacusa, un dos seus apodos, pero ten moitos máis. Eu fixenme nel o día que, nese mesmo foro, deixou iste poema (e xa veremos si a merda ista pra comentare respétame os versos ou non):

        Por los que perdieron la guerra, escribo, ahora, estos versos. Antes de que la Ley de la Desmemoria Histórica los mate de nuevo. Salud.

        ……………………………….A mi padre.
        ……………………………….Rojo
        ……………………………….y Hombre de Bien.
        ……………………………….Que hizo la guerra
        ……………………………….en el bando de la Razón
        ……………………………….y la perdió.
        ……………………………….Porque las guerras,
        ……………………………….como la razón,
        ……………………………….están para perderlas
        ……………………………….luchando por la Libertad
        ……………………………….y el Hombre.
        ……………………………….A mi padre.
        ……………………………….Hombre de Bien.
        ……………………………….Libre
        ……………………………….y Rojo

        Vino la guerra,
        larga y dura, a sembrar de muertos
        nuestros ojos.

        Vino la guerra.
        Y la hiciste
        en el bando de la razón.

        Vino la guerra.
        Y la perdisteis.
        Porque la razón está para perderla,
        como la guerra,
        algunas veces.

        Vino la guerra.
        Había que dar sentido a una paz
        (así, con minúsculas)
        dura y larga.
        Y los hacedores de la Historia
        trajeron la guerra,
        larga y dura,
        a marcaros,
        como un hierro,
        de por vida.

        Después estalló la paz,
        larga y dura. Y los muertos
        florecieron por los campos
        y en mis venas.

        Vino la paz.

        Y de nuevo,
        tú y los tuyos…
        Tú y los míos,
        la perdimos
        en el bando de la razón.
        Porque la paz se pierde,
        como la razón,
        algunas veces.

        Vino la paz.
        Había que justificar una Guerra
        (así, con mayúsculas)
        dura y larga.
        Y los malabaristas de la Historia
        trajeron su paz,
        larga y triste,
        a marcarnos, como un hierro,
        de por vida.

        Publicado por: Quemiro | 14/10/2013 19:56:26

        Me gusta

      2. Hoxe, póñome solemne (a ocasión meréceo) e escribo en galego.
        .
        É un pracer regalarlle a unha galega unha xoia. E, este poema de Álvaro Cunqueiro, para min é uma xoia.
        .
        Que o goces
        .
        .
        No niño novo do vento
        hai unha pomba dourada,
        meu amigo!
        Quén poidera namorala!
        .
        Canta ao luar e ao mencer
        en frauta de verde olivo.
        Quén poidera namorala,
        meu amigo!
        .
        Ten áers de frol recente,
        cousas de recén casada,
        meu amigo!
        Quén poidera namorala!
        .
        Tamén ten sombra de sombra
        e andar primeiro de río.
        Quén poidera namorala,
        meu amigo!
        .
        .
        Boas noites, galeguiña

        Me gusta

  5. Galeguiña:
    .
    Mira (olla) como funcionan en la web del sacristan:
    .
    Subo el siguiente comentario:

    En la RAE, tenían conocimiento de Cañete desde siempre.
    .
    Si no os lo creis, buscad «CAÑETE»
    Y, dentro de esta definición, más abajo::
    Tieso como un cañete.
    1. loc. adj. coloq. Dicho de una persona: Que está o anda muy derecha, especialmente si da con ello indicio de engreimiento o vanidad.
    .
    Calcao. Que bien lo conocían
    .
    Y me lo borran.
    .
    .
    Subo otro diciendo que en el blog sólo valen cosas como:
    Cañete es lo más
    Rajoy, ni te cuento.
    etc , etc
    Porque si no te borran
    .
    Y ¡Zas! lo borran.
    .
    .
    A continuación, subo el siguiente:
    .
    Ah, «me sòlvidaba», tengo unas 2.000 direcciones de correo.
    Así que, Censuracentórix, conmigo vas a tener trabajo continuo.
    Te lo digo, para que no borres más a nadie, Porque los borrados pueden hacer lo mismo.
    Item más, mi IP es dinámica. De modo que no tengo mas que reiniciar el router para entrar con otra distinta.
    .
    Bobos. Que sois bobos
    . .
    Y, maravilla de las maravillas: Aparece mi primer comentario.
    .
    Cosas veredes, Sancho…

    Me gusta

  6. Galeguiña:
    .
    Pude leer tu escrito, antes de que los malos vientos se lo llevaran.
    .
    Sí. Aquel que terminaba: “En resumen: Witless y otros nacen con un don añadido al que tal vez solo pueden poner nombre y calificar los lúcidos, los muy vivdos y los muertos de hambre incluso. ¡Chapeau, Witless!”
    Publicado por: Hanna | 09/05/2014 23:26:14
    .
    Por aquello, colgué el siguiente:
    Hanna,
    .
    Estás. Un clic, ya no estás.
    De puro diáfana, Hanna,
    desaparecen tus letras.
    (Tienes alma de Guadiana).
    .
    Hanna
    .
    Publicado por: Quemiro | 11/04/2014 16:53:18
    .
    Por supuesto, desapareció. El Censuracentórix anda que no para.
    .
    .
    De todas formas, tú tienes suerte. Censuran tus escritos. Pero no a ti.
    .
    A mí, no me censuran lo que escribo. No llegan a leerlo. Cuando aparece mi dirección de correo electrónico ¡Zaca, petaca! Sanseacabó.
    .
    El escrito firmado por Aquimedés Siteacusa, que tú leiste, primero lo subí desde mi e-mail de Quemiro y no apareció, ni un segundo. Luego, lo envié desde una dirección de correo falsa y ¡Oh, milagro! Esta vez no tenía ninguna incorrección que justificara su borrado.
    .
    Cosas de Censuracentórix.
    .
    Hasta Macbeth (que diría Shakespeare)

    Me gusta

    1. ¡Qué vexo, qué ven os meus ollos! ¿Catro lumieiras de Quemiro? Non poder ser…

      ¿E non me truxo, o moi falangueiro, a dissidens a máis fermosa cantiga de Cunqueiro? Eiche o demo iste rapaz, xa volo dixen. E logo, ¿ti coñecías isa cantiga, eh? ¿Ou atopáchela no youtude por casualidade? Non me mintas, ou heiche dicir o que non queres ouvir, Quemiro, que ti coidas que podes darme de comer na man…

      Escoita, escoita, neno, e logo di… Di, por exemplo, que Xoel mellor podería dicir ‘namorala’, en troques de ‘enamorala’, ¿non?, por foder a xeito Castela sempre

      E ti, ¿por qué non fas versiños en galego, Quemiro, si eres moi bo? Non me veñas coa língoa, ises contos, que Lorca fíxoo e non matárono por facer poesía… ¿non matárono por …? Pois máis ben sí, dacordo, a besta tolea cando as verbas; en xeral, se póñese negro sobre branco, ou cando os abrentes, as craridades, os menceres…

      Ó que iba indo: o «Madrigal á cibdá de Santiago», que rebateou Lúar na Lubre coma Chove en Santiago, e que di:

      Chove en Santiago,
      meu doce amor.
      Camelia branca do ar
      brila entebrecida ó sol.

      Chove en Santiago
      na noite escura.
      Herbas de prata e de sono
      cobren a valeira lúa.

      Olla a choiva pola rúa,
      laio de pedra e cristal.
      Olla no vento esvaído,
      soma e cinza do teu mar.

      Soma e cinza do teu mar,
      Santiago, lonxe do sol;
      ágoa da mañán anterga
      trema no meu corazón.

      Cando vexo Compostela, non sei ben se morro ou vivo, pero é cousa de sempre dos galegos o de non saber se andan pola vida mortos ou vivos

      E xa pra rematarte:-) -inda que xa sei que non tes ollos máis que pra O PARTIDO DE FÚMBOL que anda a xogar EspaÑa- ¿de qué Cañete falas ti? ¿Ise do PP que cuspe cando fala e que di que agora vaise a seguir amolando, xa no só España, Europa? ¿Ista cousiña? Olla ben:

      E non me fales do sacristán endexamáis.. Por culpa deses imos perder as eleccións de novo, merda de cregos e de sacristáns, de igrexas e de Roucos, Quemiro.

      Me gusta

  7. Galeguiña:
    .
    Creo recordar que te dije que empecé a leer y a interesarme por el gallego a partir de haber leído a García Lorca sus poemas gallegos:
    .
    Madrigal á cibdá de Santiago
    Romaxe de Nosa Señora da Barca
    Cántiga do neno da tenda
    Noiturnio do adoescente morto
    Canzón de cuna pra Rosalía Castro, morta
    Danza da lúa en Santiago
    .
    Luego, pasito a paso fui ampliando mi biblioteca galega, y en ello sigo.
    .
    La joyita que te envié, no está cogida de ningún Youtube. Lo mío es artesanía pura. Todo a mano. Ni siquiera los tengo en E-book. De modo, que lo que te vaya pasando, será un poco a poco y trabajo de amanuense.
    .
    Así que, como decía Lorca:
    .
    ¡Ay, qué trabajo
    me cuesta quererte como te quiero!
    .
    Por tu amor me duele el aire,
    el corazón
    y el sombrero.
    .
    Sobre lo de escribir poesía en galego…
    .
    Mejor no xoder la tu lengua. Porque una cosa es leer galego. Otra escribir en cuasi-galego (que es lo que yo hago) y otra muy distinta, es escribir poesía en galego. Eso se lo dejo a Lorca, Celso Emilio Ferreiro, Álvaro Cunqueiro…
    .
    Los versos me brotan en castellano, con poco que me aplique. Pero en galego… “Non tèn razón o que xunta a fariña co relón”. Así que dejemos la fariña con la fariña.

    Me gusta

  8. Acabo de escuchar a Xoel López, ¿Qué quieres que te diga? Buen chirriar para xoder un poema. Adiós ritmo. Adiós sentido. Adiós Cunqueiro. ¡Pobre Cunqueiro, agora tan só na Quintana dos mortos!

    Me gusta

    1. Quemiriño: voy a hacer una excepción, la de responderte en castellano, ¡se lo ha ganado… tu oído! No esperaba tanto. Subscribo cuanto escribes, menos xoder, en gallego ‘fódese’. ¿Y sabes por qué suena como suena? Porque fue un encargo de los socialistas gallegos para las anteriores elecciones, si mal no recuerdo. Ya ves que no debe hacerse nada por encargo, pero ni llamar por teléfono siquiera. ¡Ah, enhorabuena! Lo que no entiendo es que no estés en Cibeles, madrileño.

      Me gusta

  9. La musicalización de «Madrigal á cibdá de Santiago» de Luar na Lubre es bellísima. ¡García Lorca, agora xa non está só na Quintana dos mortos!
    Sobre lo del encargo de marras, les diría lo que Mafalda a Manolito: Tú no haces los deberes. ¡Tú los perpetras!

    Me gusta

    1. Dacordo de novo, poeta. Sobresaínte con M.de H. 🙂

      E pois … algunha cousa das que dis haina, sí, xa ti sabes: na escola, se non fodes a primeira, os rapaciños fódenche enteira.

      Me gusta

  10. Bueno, Galeguiña, una M.H. hay que ganársela (aunque sea después de dártela).
    .
    Así que ahí va el trabajo. (Puedes puntuarlo, pero difícil que suba la M.H.)
    .
    .
    FEDERICO
    .
    .
    “Equivocar el camino
    es llegar a la nieve
    y llegar a la nieve
    es pacer durante veinte siglos las hierbas de los cementerios.”
    (Federico García Lorca)
    .
    .
    Federico
    guitarra que canta y sueña
    Cantaor de voz de mimbre
    y aire de ciudad en fiestas.
    .
    Federico ¡Ay Federico!
    ¿Por qué te hicieron de cera?
    ¿Por qué regar con tu sangre
    aquel olivar sin venas?
    .
    «Si muero
    dejad el balcón abierto.”
    .
    Dejad el balcón abierto.
    Que la noche, cuando venga,
    bordará con mi silencio
    su traje frío de estrellas
    .
    – La noche, que esconde todo,
    tal vez ocultarte quiera.
    .
    – Pero… Ocultarme, ¿de quien?
    ¿De mi amanecer de piedra?
    ¡No!
    Dejadles toda la noche
    para esconder su vergüenza.
    .
    «… Con el alma de charol
    vienen por la carretera…»
    .
    Federico
    la muerte con su guadaña
    cortará para ti adelfas.
    .
    .
    .
    «Quise llegar a donde
    llegaron los buenos
    ¡Y he llegado, Dios mío!
    Pero luego,
    un velón y una manta en el suelo.”
    (Federico García Lorca)
    .
    .
    Federico
    silencio en todas las cuerdas.
    Los olivos que regaste
    siguen, hoy, siendo madera.
    .
    Federico. ¡Ay Federico!
    Pena y sangre. Sangre y pena.
    ¿Por qué calló tu verdad
    una muerte tan pequeña?
    .
    En tu vals de amanecer
    han escrito notas yermas.
    La guitarra de tu voz
    sus silencios bordonea.
    .
    Federico
    tu silencio de azabache
    se lo llevaron las piedras.
    Y la noche tiene frío
    con su vestido de estrellas.
    .
    Sobre un páramo de goma,
    Norte y sudario de niebla,
    cabalga la fría muerte
    con tu juventud de cera.
    .
    «Córdoba
    lejana y sola»
    .
    Granada
    silencio y pena.

    Me gusta

    1. Anda toda a miña ialma pequeniña, Quemiro, a afondar na cousa de a quén darlle o meu voto nás eleccións, non hai esquerda dabondo pra min, de xeito que non houbo tempo pra falar. E mais que, meu filliño, non quero, non penso avaluar o teu, queres entrampecharme cunha trampullada non poética: xa fixérono outros máis sabidos. E sabelo non é merito meu, o mérito eiche de san Gugueliño, ¿sabes? O conto é que, fai un tempo, esquecín uns versos de Federico, e alá que fun percuralos da man de Google. ¡E amosaches ti, «zascandil», coma por arte de maxia! Lembreime o outro día cando, léndote, díxenme: ¿e de qué me soan istes versiños, Virxe do Carmen? Pois que xa outros deixánronte moi ben avaluado, Quemiro; coma ves, que non se pode enganar un galego con zainamoinadas. Cando queras midir os teus versos, traballa, e logo ven a dissidens con cousas recén feitas, morlán:-)

      Me gusta

  11. Galeguiña:
    .
    Aunque soy contrario al “voto útil”, también soy contrario al voto inútil. Con esto, quiero decir que prefiero darle mi voto a IU (o como la llamen para el evento), antes que a un grupúsculo sin posibilidades, y que mi voto se vaya, vía d´Hont, a los que no quiero votar. Pero, como la Tere extasiada, “vivo, sin vivir en mí”.
    .
    Sobre lo otro… Pues guárdame el secreto. No es cuestión de darle cuartos al pregonero.
    .
    Pese a la fecha que consta, su factura es muy anterior. Lo escribí en 1970. (Yo también fui joven, y todavía me acuerdo)
    .
    La evaluación era simbólica. Era para una licenciada en filología románica que, por allá, en 1965, firmó unas oposiciones a cátedra de Lengua y Literatura españolas (díxomo un paxariño).
    .
    Si saco versos antiguos, es para que no se apolillen en los cajones. Para mí, son buenos, pues no me muerden cuando los leo. Y, puesto que los regalo, y el precio es bueno, tampoco ha de dolerle mucho al destinatario deshacerse de ellos, si fuere menester.

    Me gusta

  12. «La evaluación era simbólica. Era para una licenciada en filología románica…»

    No es lo que parece. No pretendía evaluar a ninguna filóloga. Era otra cosa. Era una petición simbólica a la misma. Pero sabiendo que no hay notas por encima de la M. de H. y, en la confianza de que cuando una reina otorga un título, Duque para siempre.

    Boas noites

    Me gusta

    1. ¡Ai, miña nai, cánto mal ten feito Google nesta vida! De xeito que eu asinei unhas oposicións no sesenta e cinco, ¿non sí, lingoreteiro? E logo, ¿non haberá máis mulleres galegas que se chamarán coma eu e que firman oposición, Quemiro, fillo de Satanás? Pero non sufras, a matrícula, pois a tes xa dende o primeiro momento de ler «A mi padre», ben me lembro, e duque de por vida, pois non faltaba máis.

      Eu votei a IU toda unha vida, pero sempre cando o PP non ameazara con vir a fodernos, que nese caso votaba PSOE (coma sexa, voto case inútil). De tódolos xeitos, hoxe, coido que IU non me chega, pero nin de coña, Quemiriño, que eu tamén vivo sin vivir en min. Se Pablo Iglesias fora Pablo Iglesias de verdade, carallo:-)

      Me gusta

  13. Galeguiña:
    .
    Ya sabes Que-miro, miro y miro, hasta Que-vedo. y, cuando vedo, veo que cada pintor firma sus obras, aunque no estampe su firma. Y tú, ¡eres filóloga!.
    .
    Lo de la pintura, te lo digo porque ya lo sabes. Ya me alzaste el refajo y has visto las puntillas de mis pololos. Treinta y ocho años de restaurador consorte, tienen eso, unos consiguen asimilar lo que miran y ven y otros, sólo conseguirían acemilar (si existies tal verbo). Ya sabes, hay gente tan bruta que, en lugar de mesarse los cabellos, sólo puede arrancarse las crines. Pero, yo, llegado el caso, no pasaría de mesarme los cabellos.
    .
    Por supuesto que hay muchas galegas. Que algunas son filólogas, de acuerdo. Que, alguna de ellas firmó oposiciones, ¡faltaría más! Pero, conozco pocas que hayan pasado por Oviedo y Salamanca, que hayan terminado en el Levante, y muchas menos que den un abrazo gallego y otro catalán; y sólo una que, en el CVC, pueda aclarar las dudas a alguna de mis preguntas; porque lo importante son las preguntas. Las respuestas siempre terminan apareciendo. Basta darle vueltas al magín.

    Me gusta

    1. Ja soc aquí, ciudatà Quemiro! Tu, no ets de la CIA, veritat? Perquè, si amb això de la doble abraçada t’estàs referint a que puc escriure una mena de català de segona, doncs és veritat, a què negar-ho, perquè, a més a més, fins i tot, a la web del sagristà -on ja creixen tota mena d’herbes dolentes, t’has fixat? -vaig deixar en el seu moment algun comentari en la llengua de Companys. Senzillament, tinc amics que parlen valencià, llegeixo autors que escriuen en aquesta llengua, o siga, en català, i adoro un munt de cantants d’aquesta terra, així que, vaig haver de esforçar-me a fer-ho meu, quin remei! Amb l’única llengua amb la qual no em tutejo és el basc, i ben que m’hauria agradat, però … no és llatí, ja saps, és el problema! I el teu, esforçar-te en aquests jocs als que vas entrar per la teva voluntat, no per la meva, xiquet, que et quedi clar, tu no em fas por!

      Tu entres als fòrums del CVC? Aaaaaah! I què tal? Un dia, m´embolic la manta al cap i entro a veure’t, dic, a llegir-te, d’acord? Alguna pregunta més, castellà? Doncs, feliç migdiada, Quemiret:-)

      Me gusta

  14. Ah, que sepas que me robas el sueño.
    .
    No, no pienses cosas raras. Me robas el sueño porque tienes el reloj de la web atrasado 2 horas y, cuando escribo, me creo que es mucho más pronto y, el resultado: tooodos los días me robas el sueño 2 horas de sueño (y de sueños, que es peor).

    Me gusta

  15. Ahora, más correcto:

    Ah, que sepas que me robas el sueño.
    .
    No, no pienses cosas raras. Me robas el sueño porque tienes el reloj de la web atrasado 2 horas y, cuando escribo, me creo que es mucho más pronto y, el resultado: tooodos los días me robas 2 horas de sueño (y de sueños, que es peor).
    .
    ¡ Fódese, fódese! ¡Que cruz, con los filólogos!

    Me gusta

  16. Galeguiña:
    .
    “E si sí, pois a deslomalo a verbas ben ditas dunha por todas, ¿non? Unha cousa ó estilo de Quevedo con don Luis. ¿Lémbraste?: “¿Qué captas, noturnal, en tus canciones, Góngora bobo, con crepusculallas, si cuando anhelas más garcivolallas, las reptilizas más y subterpones?”
    .
    Pues eso. A deslomarlo. Pero sin decirle nada a mi amigo Quevedo. Aunque puro conceptismo, sólo que conceptismo destripado, para un Góngora, que no lo es, aunque se empeñe en buscar oscuridades para adornar sus ideas noturnales.
    .
    Así que ni un “noturnal”, ni “crepusculallas” reptilizados ni subterpuestos. Un simple “tonto”, como simple es el destinatario. Un “tonto”, en un abanico cerrado. Y a esperar que las sus calores pidan que lo despliegue. Luego, María Moliner, desconceptualiza el “tonto” simple y, como diría el Guille Mafaldiano: ¿No ez increíble todo lo que puede tened adentro un lápiz?
    .
    ¿El firmante? Conceptismo, también ¿No ez increíble todo lo que puede tened adentro un lápiz?

    Me gusta

    1. Ti que miras e miras, ¿andas a falar desto, rapaz? Porque, se ti estás tolo, eu aínda máis, nin a eso gañasme… E ben sei co traballo é teu, non me chames gatuñeira. Craro que, por exemplo, a min góstame moito máis suBstancia que sustancia, e que vou facerlle se sou aboa, xove pero aboa. Imos coa cartársis, ou sexa, a descarregar:

      Abobado, abombado, adoquín, adufe, agilipollado, ahuevado, corto de alcances, alcornoque, alelado, animal, asno, atontado, atontolinado, babanca, badea, bambarria, bato, bausán, beocio, bestia, bobalicón, bobatel, *bobo, bobo de Coria, bobote, boceras, bolonio, borrico, bozal, bruto, burro, calabaza, calamidad, calilo, camote, cancano, cándido, cantimpla, cebollino, chirote, chorra, cipote, ciruelo, corto, cojudo, cretino, desdicha, desentido, desustanciado, dundo, embobado, estólido, estulto, estúpido, del género tonto, gili, gilipollas, gilipuertas, gofo, guaje, guanaco, hebén, idiota, imbécil, insustancial, insulso, lechuzo, lelo, lento, lila, majagranzas, mamacallos, el que asó la manteca, meliloto, melón, memo, menso, mentecato, microcéfalo, modorro, moniato, moscatel, mostrenco, motolito, nango, necio, nulidad, nulo, ñaño, otario, pan sin sal, palomino, panarra, pandero, pánfilo, panfilote, panoli, papahuevos, papamoscas, papanatas, paparote, papatoste, papirote, pasmado, pavisoso, pavitonto, pavo, pazguato, pelotudo, pendejo, pringado, rocín, sanaco, sanano, sandio, sansirolé, simple, simplote, sinsustancia, sin sustancia, sonso, subnormal, tardo, tilingo, tocho, tolete, tontaina, tontarrón, tontiloco, tontín, tontón, tontorrón, tontucio, tontuelo, torpe, trincapiñones, yegua, zampabodigos, zampabollos, zampatortas, zolocho, zonzo, zorzal, zote. Cortos alcances, bobada, bobería, chirotada, chorrada, chuminada, cretino, despapucho, despropósito, disparate, estulticia, estupidez, fantochada, gansada, gilipollez, idea de bombero, idiotez, imbecilidad, melonada, memez, necedad, parida, pata de gallo, pavada, payasada, pendejada, puerilidad, salida de pie de banco, sandez, simpleza, sonsera, tontada, tontería, torpeza, vaciedad, zoncera, zoquetada. Anieblarse, estar en Babia, estar en las Batuecas, chuparse el dedo, no tener dos dedos de frente, hacer el indio, estar en el limbo, mariconear, no haber inventado la pólvora, calzar pocos puntos, rebuznar, sonsear, Ser del género tonto. Entre bobos anda el juego, habló el buey y dijo mu; a palabras necias, oídos sordos. Ignorante. Infeliz. Ingenuo. Inútil. Majadero. Patoso. Simple. Soso. Torpe.

      ¿No ez increíble todo lo que puede tened adentro un lápiz?:-)

      Me gusta

      1. ¡Miña nai, Quemiro foise, xa non olla o rapaciño! María Batalas gañou de novo ó corsario Francis Drake… Agora vou berrar coma ela: Quen teña honra, que me siga 🙂

        Me gusta

      2. Galeguiña que menges raïms de vinyes verdes vora el mar

        ¿Com podria fer-te por, si sóc un tros de pa? Negre. Pa negre, però pa.

        Els pobres, tenim això: el pa, negre. Per fer-nos entrepans amb la negra vida i que no es noti massa.

        Al meu poble, diem això:

        Zanahoria borracha,
        pan de centeno.
        En llenando la tripa
        todo está bueno.

        Ja veus, els manxecs de pro, pobres i espartanos

        Quan m’hagi reposat del &meu “flipe” amb Felipe, ja escriuré més pausadament

        Me gusta

      3. Como mínimo, Quevedo -no te hagas ilusiones, chavalote, fue por evitar el pareadillo ripioso Quemiro/ mínimo 🙂 -, esta vez te mereces la deferencia de que te responda en la lengua que hablamos ambos. ¿Y sabes por qué? Por dos razones. Una: por ese pedazo de valor de meterte tanto con el gallego como con el catalán, y aun en el caso de que te vieras obligado a pedir socorro a un vecino gallego y a otro catalán. ¡Ole tus huevos, Quemiro!…. Ay, perdón… Siempre olvido comportarme como una dama, qué desastre, madre mía. Dos: Por ser buena gente. Y que no se hable más, Aquimedés Siteacusa, siciliano mafioso.

        Y oye, tú ¿crees que puedes engañarme a mí? ¿Que no sé, don Emilio, dónde trabaja usted, de qué, en qué triste laburo? No, no, nada de restaurar lo que hayas restaurado en gloriosos tiempos, siempre viendo al mirar, a no ser restaurar hoy, en total esquizofrenia, lo que debiera restaurar gente menos pan de centeno que tú. Y ahora llámame borrica, anda, ladrón, tres en uno o docena y media que eres. Sssssh… No digas que no me entiendes, mamoncete, eso me lo dicen solo los tontos que pacen al sol.

        Ah, y espera, que aún no he terminado contigo, baladrón, frosteiro, lonvamiñeiro, carallo de home. ¿Conque «con esto, quiero decir que prefiero darle mi voto a IU (o como la llamen para el evento), antes que a un grupúsculo sin posibilidades»? ¿Un grupúsculo sin posibilidades PODEMOS, eh? ¡Bobo, cony, boooooobo! …jajajajajaja… ¡CINCO europarlamentarios, Quemiriño, CINCO! ¡El 8% de los sufragios, la cuarta fuerza del país y la tercera en Madrid, Asturias, Aragón y Baleares por lo menos! ¡Toma grupúsculo y toma por la vía d´Hont! Booooobo…. jajajaja… Bobiño, que no te enteras de nada nunca.

        Me gusta

  17. Galegiña:

    Quítame el don. Suena a campana. Y nunca fui badajo, ni quise que el mío hiciera ruido.

    Además, ya lo dije en otra ocasión:

    (Sin Don; pues yo, al contrario de Quevedo, si hallé alguien con necesidad dél.)
    .
    “Solo el don me ha quedado por vender, y soy tan desgraciado que no hallo nadie con necesidad dél, pues quien no le tiene por ante le tiene por postre, como el remendón, azadón, pendón, blandón, bordón y otros así”. (Quevedo dixit).
    .
    Sobre tu declaración: “esta vez te mereces la deferencia de que te responda en la lengua que hablamos ambos.”, no lo entiendo. Acepté que escribieras en galego, como parte de un juego, pero no como una norma, y un favor cuando lo hicieras en castellano.

    No me gustan las imposiciones (de ningún tipo) y odio las condescendencias. Siempre he creído que quien quiere comunicar, es el que debe hacer el esfuerzo. El receptor del mensaje, sólo tiene que recibirlo. Nunca hacer un esfuerzo por comprenderlo. Y, para mí, el castellano, es mi idioma de referencia.

    Puedo entender y, a veces, comunicarme en otros idiomas. El castellano es el que manejo y cultivo. Suelo leer con un diccionario al lado (un diccionario de los de siempre. De los de papel, esos que te dan la oportunidad de leer una palabra que no buscabas, pero que está junto a la que buscas -algo se aprende-). El gallego, catalán, francés e italiano, debo llevarlos grabados en el genoma. Tengo problemas con las tildes. Pero, no debería tildárseme de nada por ello.

    Por necesidad, he leído, y aprendido en inglés, alemán (poco) y ruso. Aunque, de todos ellos, hace más de 30 años que no me reciclo. Ya sabes: Siempre he creído que quien quiere comunicar, es el que debe hacer el esfuerzo.

    Acerca de tus idiomas preferidos, para mí, sería imposible escribir versos en galego o catala y mucho menos hacer poesía. Ya sabes, eso que se escribe en verso y cala en el alma

    Si esta declaración de principios es, para ti, excesiva, no tienes más que decírmelo. Mejor dicho, no es preciso que digas nada. Con no responder a este escrito es suficiente. Suelo entender las indirectas, aunque no me gusten. Utilizo la ironía; pero, para mí tiene otro significado: La ironía es otra forma de insultar a los desprevenidos.
    Pese a lo expuesto, me gustaría seguir en contacto con la Hanna que conocí, tiempo ha. Pero:

    Al rey la hacienda y la vida se ha de dar,
    pero el honor es patrimonio del alma,
    y el alma sólo es de Dios…
    .
    Sólo que, en mi caso, Dios…

    Me inventaré otro Dios.

    Porque éste
    que me vendieron
    de goma
    que se estira
    y se estira
    desde el principio
    hasta el final de los tiempos…

    … Este vigilante eterno,
    que castiga a los malos
    y premia
    a los buenos…

    … Este eslabón
    sin número
    donde engancha el primero
    de esta enorme cadena
    que ata
    la tierra al cielo…

    … Este Dios
    se me quedó grande.
    … O pequeño.

    No lo sé.
    Pero no me vale.

    ¡Me vendieron un Dios
    que no me vale!
    Y no lo quiero.

    ¡No!. ¡No lo quiero!

    Me inventaré otro Dios.

    Y mientras yo viva,
    será eterno.

    Y si no puede evitarlo,
    morirá conmigo.
    Y me perderé con él
    juntos
    por el viento.

    Sobre el resto de tu escrito, ya hablaremos… O no, depende de tu respuesta, o de la ausencia de la misma.

    Salud. Y adiós, por si acaso.

    Me gusta

    1. «No me gustan las imposiciones (de ningún tipo) y odio las condescendencias». Badulaque trapalleiro fillo da túa nai e do teu pai: unha deferencia non che é xusto unha condescendenza, ó menos que eu saiba. Ten que ser a hipersensibilidade que din dos poetas a que che fai esbardallar. E por riba, fálasme do que non entendo, eu, carallo, que enténdoo case todo menos a fala dos feixistas. ¿E non será que tiñas sono cando escribíchesme istas verbas, choricas? Porque, por riba, retrúcaste, ou non rematas ben o que queres dicir. Olla:

      «Siempre he creído que quien quiere comunicar, es el que debe hacer el esfuerzo. El receptor del mensaje, sólo tiene que recibirlo. Nunca hacer un esfuerzo por comprenderlo. Y, para mí, el castellano, es mi idioma de referencia.

      Vostede, só ordear, señorito, porque non lle entendo ren, xa lle digo… ¿Quén ha de facer o esforzo? ¿Ti ou eu? Máis vale esquecelo, endemonichado rillote de verbas e razoamentos.

      Iso sí, os versiños cheiran a pan de millo recén saído do forno. ¿Afitei ou non? Lémbrate de dicirmo, e logo, dígoche eu qué me din a min. E tamén, si só es un peixe de colors ou un deses abisales cos dentes coma coitelos e o sorriso dun diaño. I é que veño de lembrar uns versos da miña mocedade, ós que non lle vexo máis xeito que diferenciar uns homes -e mulleres, Quemiriño- de outros. Pero non recordo as estrofas que rematan o poema, nin o nome do autor, cecáis un tal Venancio Sánchez (?)

      Me río de los peces de colores
      que dan la vuelta al mundo pequeñísimo
      de su costumbre insípida y aguada,
      que no salen del agua circundante
      por miedo a que se enfríen sus narices
      y que opinen que el mundo es ya redondo
      porque mueren mordiéndose la cola.

      Me río de los peces de colores
      que no saben que existen peces grandes,
      sedientos peces grandes de los mares
      que beben agua amarga, agua salada,
      agua de sangre, fría como el llanto,
      y calan en los fondos submarinos
      buscando, sin cesar, algo en las algas.

      Me río de los peces de colores
      que no saben que existen peces grandes,
      peces gordos, terribles tiburones
      con dos filas de dientes y un cuchillo
      mortal como la risa de un demonio,
      que sacian su apetito devorando
      cadáveres de peces sin espina.

      Me río de los peces de colores
      que no saben que existen peces grandes
      peces audaces, ágiles delfines

      (…) E esquecinme do the end, ¿non che digo?

      Outra cousiña máis: Quen cala outorga, ¿non sí? Pois nese caso, moitos bicos, proleta …

      Me gusta

      1. Galeguiña:

        El problema con el diálogo, es que los conceptos que manejamos no son totalmente unívocos: aunque siempre haya un sinónimo que los haga comunes; lo difícil es que ambos contertulios lo encuentren y, lo más difícil es que lo empleen con el mismo sentido.

        Y eso, sin tener en cuenta significantes y significados en diferentes idiomas, aunque se escriban con los mismos símbolos. Por ejemplo, tu dices “ollar” y cualquier gallego piensa en mirar, fijar los ojos o, incluso, en cuidar. Pero yo no soy gallego y tu “ollar”, para mí son las narinas de un caballo.

        ¿Entiendes, ahora, por qué digo que quien quiere comunicar, es el que debe hacer el esfuerzo y el receptor del mensaje, sólo tiene que recibirlo, y no tener que hacer un esfuerzo por comprenderlo? Las ventajas de comunicarse en un mismo idioma, cuando es posible. Y, en tu caso, no sólo es posible, sino que te es posible sin esfuerzo.

        Dices que “una deferencia no te es justo una condescendencia, al menos que yo sepa. Tiene que ser la hipersensibilidad que dicen de los poetas la que te hace disparatar”

        Pues no, no es ningún tipo de hipersensibilidad. Tampoco disparato. Es un simple asunto de la RAE: deferencia. f. Conducta condescendiente. Y, en el María Moliner, aparece un ejemplo del uso que le viene pintiparado a tu “deferencia”: «La reina condesciende en esa ocasión a bailar con sus servidores». Cosas del lenguaje y del jodido castellano.

        ¿Quén ha de facer o esforzo? ¿Ti ou eu? Caramba, yo pensaba que los dos. Pero, parece ser que no. Para ti, no. De entrada, un “Vostede, só ordear, señorito,”, con un vostede que marca distancias y un “señorito” para que no haya lugar a dudas.

        No es hipersensibilidad. Es lectura rigurosa de lo que escribes, sobre lo que piensas acerca de la comunicación:

        Comunicación saliente: “No digas que no me entiendes, mamoncete, eso me lo dicen solo los tontos que pacen al sol”. Ya está, tú comunicas bien. Los que no te entienden es que son tontos que pacen al sol.

        Comunicación entrante: “fálasme do que non entendo, eu, carallo, que enténdoo case todo menos a fala dos feixistas”. ¿Fascista? ¿Porque no me entiendes? ¡Miña nai! ¡Pero si ese es el lema de tu blog “No te entiendo”!

        “Ollade o que acaesce si, cando vos falan castelán, non lle dades vado a ninguén e seguides a falar a língoa meiga: ¡acollóanse e fuxen!”. No es que se acojonen y huyan. Es simplemente que entienden que si el que quiere comunicar encripta el mensaje, para qué quedarse.

        “Iso sí, os versiños cheiran a pan de millo recén saído do forno. ¿Afitei ou non? Lémbrate de dicirmo, e logo, dígoche eu qué me din a min.”

        Pues bien, dejemos que sigan oliendo a pan de maíz recién salido del horno. Para qué abrirlo. A unos les gusta el pan con mucha miga y a otros no. Depende de que lo quieran para untarlo en la salsa de los peces de colores, o no.

        Sobre la interpretación del significado de unos versos (Me río de los paces de colores), cada cual encuentra el que quiere. Para ti, “non lle vexo máis xeito que diferenciar uns homes -e mulleres – de outros”. Para mí, el significado es otro. El que ya le daba a esta expresión antes de saber que nadie la hubiera utilizado para inspirarte el que tú le das. RAE: reírse de los peces de colores. 1. loc. verb. No dar importancia a las consecuencias de un acto propio o ajeno, no tomarlas en serio. Me río yo de los peces de colores. U. m. c. antífrasis para destacar la importancia de lo que la ha provocado.

        Ya te dije que, para mí, el castellano, es mi idioma de referencia.

        Ah, se me olvidaba, el autor sí es quien tú creías recordar, un tal Venancio Sánchez. Y, en relación a las estrofas que rematan el poema, a mí también me falla la memoria, sólo que un renglón después que a ti (donde pone 52). Luego, el olvido se estanca en esa unión sináptica que nos avisa: Las páginas 53-54 no se muestran en esta vista previa.

        Conque Badulaque trapalleiro, eh. ¡Miña nai, miña nai!

        Otra cosa: Soy de tierra adentro. Nada que ver con peces.

        Sobre tu despedida, diría que pareces gallega: “Outra cousiña máis: Quen cala outorga, ¿non sí? Pois nese caso, moitos bicos, proleta …” No columbro si dices “¡So! o ¡Arre! No sé si me dices que aunque hayas respondido, la verdad es que hay que entenderlo como la callada por respuesta y adiós. Ya te dije, pareces gallega.

        Me gusta

      2. Nuevos mandamientos impuestos por dissidens.org tras unas palabritas entre Quemiro y Quemira.

        1. Ambos hablarán castellano, es decir, claro. Se incluye en claro todo tipo de burla, desde la más inocente, la ironía, pasando por la socarronería, el sarcasmo y demás, hasta la más noble de ellas, el humorismo. Se considerarán castellano ciertas palabras y expresiones completas -para manifestar afectos, sentimientos, rabia, dichos de aldea y corte, imprecaciones, etc.-, en cualquier lengua, entendiendo por cualquiera, el gallego, el castellano, el francés, el italiano, en fin, por no cansar, que procedan de la fragmentación lingüística de la Romania.

        2. Se les permite hablar, cantar, reír, intercambiar poemas o solo versos, llevarse cordialmente o no, contender e incluso lanzarse puyas, pero siempre que se muestren solapadas bajo el talento y la bondad propios de los escogidos en los foros del Señor.

        3. Podrá tardar en responderse el uno al otro lo que considere cada cual, desde minutos a años, y aun lustros y décadas.

        Observaciones de Dissidens:

        Hoy he leído una preciosidad en cierto vídeo-blog firmado por Aquimedés Siteacusa, de origen griego, según me apunta alguien, que pego para que lo lea Quemiro, Quemira y cuantos entren a mirar:

        «“La algarada no sustituye en ningún caso a la legitimidad y, por supuesto, ni aun cuando se agrupan en torno a ese símbolo del fracaso histórico, de esa anácronica (*) reliquia del cainismo hispano que es la bandera de la 2ª República.”

        *Pues no. La bandera de la II República no es el símbolo del fracaso histórico. Es el recuerdo de esa legitimidad (de la que tanto se te llena, hoy, la boca). Decía que la bandera de la II República no es el símbolo del fracaso histórico. Es el recuerdo de esa legitimidad aplastada por las botas del Pequeño Dictador. Y, en aquel momento (1936), no fue una “algarada” la que sustituyó la legitimidad, sino un golpe de estado. Un criminal y cruel golpe de estado que secuestró la legitimidad de las urnas durante 40 años.

        Era más largo, pero…

        No nos dejan cantar, Robeson
        No nos dejan cantar nuestras canciones Robeson
        mi amigo africano de dientes como perlas
        Mi canario con alas de águila
        No nos dejan cantar nuestras canciones
        tienen miedo Robeson
        miedo del alba

        (Nâzim Hikmet)
        .
        (No te hagas ilusiones. Era otro canario. Tú, no)»

        ¿Habrá sido el autor Aquimedés Siteacusa o Quemiro del texto en su conjunto? ¡Ah, chi lo sa! Un dios bendiga a Nâzim Hikmet (Salónica, Imperio otomano, 20/11/1901 – Moscú, 3/6/1963)

        Pero también fui testigo de otro texto, este firmando por una tal Hanna, y censurado -duró unos cinco minutos-, pero me dio tiempo a acudir en su rescate, consciente de que la Inquisición ha vuelto a activarse. Malo sería que, al tiempo, lo hicieran las guillotinas de factura francesa. Pego, pues:

        «Acabo de escuchar a Iñaki y me he sentido como cuando, estudiante de bachillerato, el profesor lanzaba sus alocuciones sobre nuestras cabezas desde lo alto de la tarima. Cuando lo fui yo, profesora, jamás les hablé así a mis chicos, con la condescendencia de las medias verdades, o la demagogia, pero en el aula de al lado, en la de enfrente, en casi todas, seguían dale que dale, como si los adolescentes fueran idiotas, los pobriños.

        ¡Qué lástima, Iñaki, qué lástima! Y digo qué lástima porque no tienes aún edad suficiente como para haber perdido la lucidez, ni tampoco para haber perdido -o dejado de adquirir, desde otro ángulo- las mínimas convicciones de lo que es, o debe ser, una democracia moderna. ¿Ergo? Vos mismo, no quedan demasiadas otras explicaciones para una actitud que, si no irrita, mueve a risa. Y ello, porque hay que suponer que, del 99% de lo que manifestaste, andamos ya muy enterados; muy otra cosa, que ello pueda sostenerse mínimamente a estas alturas de la misa. Quizá debiera rebatirte punto por punto, pero ¡me da una pereza…! Son tan obvios los contraargumentos con los que elaborar un comentario crítico, que siento que ofendería al resto de contertulios si lo hiciera.

        ¡Y qué pueblo, señor, qué pueblo, qué prensa, que ‘sapientes’ representantes políticos en el poder ejecutivo, legislativo, judicial, mediático, qué ORDEN exigido en tono condescendiente y siempre razonable, qué pereza, insisto, qué ganas de apuntarme a la calle y sin moverme de ella, tras lo oído! ¡Qué enorme esfuerzo de contención estoy haciendo, en realidad!

        Aquimedés Siteacusa -y otros-, pero es que servidora adora cierta mezcla de inocencia, bondad y crítica, un saludo y gracias. En fin… Ojalá que tengamos un buen día todos, Witness también, es decir, NOSOTROS, el pueblo.»

        ¿Y usted qué mira, bobo? Vaya a escuchar al tal Iñaki, dicen que vasco.

        Me gusta

      3. Dios mío, ¡Quemiro missing! Quemirooooooo… Quemirooooooooo… Quemirooooooooooooo… No me oye, o puede que se haga el sordo, así que, por si eso, voy a dejarle otro comentario de Hanna. Quemiriño, léete ese artículo que recomienda la deslenguada Hanna en El Cementerio de los Tibios. Te pego el comentario íntegro, ¿quieres? Va a ser que sí, anda que no te conozco yo…

        «Y sin embargo tanto embargo, y embargarnos razones que no dejan de ser criminales sinrazones, por razones que se le escapan enteras a mi natural, afianzada a lo largo de una vida, desconfianza, queda quizá aún un vestigio de que hay vida en El País.

        Me refiero al más que razonable José María Izquierdo. Recomiendo, pues, la lectura de «Podemos: A ver cómo crece, si crece, el rollizo bebé». Como sea, con Izquierdo o con Derecho, tendrá que crecer, ya sabemos que PODEMOS, y conste que, por mi parte al menos, no hay alusión al partido de Iglesias, sencillamente, PODREMOS porque HAY QUE PODER punto com. o, sus fundamentos, ¡AY, QUÉ PODER, MADRE!»

        http://elpais.com/elpais/2014/06/04/opinion/1401892515_225190.html

        Me gusta

Deja un comentario